Bolkade, 17 november

Gister ben ik met SG, felicia, WR en bw naar de Bolkade geweest. Mr. kon helaas niet mee omdat zijn zoon ziek was. Dat vond ik enorm jammer. Had het heel leuk gevonden als SG en felicia mijn Mr. hadden kunnen ontmoeten. Maar wat in het vat zit verzuurt niet. En hoewel ik wist dat het niet kon had ik toch elke keer als de deur open ging de hoop dat Mr. er zou staan.

Ik was de hele dag al wat stiller, was ook niet aan het stuiteren enzo en had me voorgenomen om eens wat meer te kijken naar het spel van anderen. Meestal heb ik daar geen tijd en aandacht voor en aangezien Mr. nu toch niet mee was heb ik naar het spel van beide stellen gekeken. ik ga niet over hun spellen vertellen, wel blijft het zo dat ik nog steeds opstandig en boos word als ik SG felicia onder handen zie nemen. Hij is behoorlijk hard en soms vind ik het zo naar voor haar, dus dan kijk ik maar even niet, want ik weet dat dit juist is wat ze wil. Er ging in ieder geval een paar keer een rottige opmerking door mn hoofd richting SG :-).

Toen iedereen weer uitgerust was werd ik min of meer overvallen door 2 mannen en 1 vrouw. SG over me heen, bw met een doek over mn gezicht en WR aan mn zijkant. Omdat ik tegenwerkte kreeg ik een paar tikken op mn bovenbeen. Die deden zo zeer dat ik er vrij snel van ging huilen en daarna nog harder ging huilen omdat ik teleurgesteld was in mezelf, en ik het gevoel had dat ik het voor iedereen (inclusief mezelf) verpest had door het niet aan te kunnen. Op dat moment zat ik heel erg in mn emoties, reëel denken is er dan niet meer bij. SG zat voor me, nam me in zn armen en ik vertelde wat ik dacht. Daar hebben we even over gepraat en Hij heeft me getroost.

Toen ik min of meer uitgehuild was ging hij met me stoeien. Dat is iets wat ik eigenlijk altijd al leuk gevonden heb…mogen terugvechten… en dit keer zou Hij niet slaan of knijpen (yesss mazzelkontje was ik). We rolden samen over de grond en 2x had ik Hem in een soort van arm en been klem, waar Hij moeite had om uit te komen (hihihi,, cool he…) Daarna waren we beide warm en moe dus hebben we even uitgerust. Dat stoeien was heerlijk en mn gedachten waren weer een stuk rustiger geworden.

Felicia had verteld over een nog al dikke zware flogger die SG nu in zn bezit heeft, die wilde ik wel graag even voelen, Rigor had er ook zo een en dat was wel een van mn favo’s. Dus hup, tegen het kruis en SG ging met de flogger aan de gang. Hij zei tegen me dat als ik iets teveel vond dat ik dan mn middel vinger naar hem op moest steken… huh… middelvinger? Das onbeschoft….toch? dus toen iets net te veel werd had ik netjes mn middelvinger voor de andere vingers gedaan…. Maar nee, dat was niet voldoende ik moest m toch echt opsteken… was raar en grappig tegelijk.

Voor het eerst in mn leven heb ik bijna de hele zweepsessie gehuild. Dat is me nog nooit overkomen. De emoties zaten nog hoog van ervoor en ik ging in gedachten terug naar mn kindertijd en naar hoe ik toen naar mezelf keek (niet zo best, needles to say), de tranen bleven maar komen en komen. SG is er erg goed in om de zweep net met de puntjes je rug te laten raken ipv er gewoon plat op slaan, dat doet extra zeer en dat hield ik niet lang vol. Weer balen, weer boos, nog meer tranen, waarom kan ik nooit eens iets aan…. Zwak van mezelf… dus toch mn middelvinger opgestoken waarna hij doorging met “gewoon” slaan. SG was erg lief en vroeg af en toe of het echt wel ging.

Ik had een heel negatief gevoel over de avond, maar achteraf heb ik met bijna alle 4 de mensen nog gesproken over mn gevoelens/gedachten en gelukkig heb ik voor niemand hun avond verpest. En hoewel de gedachten die ik had me niet zo bevielen (en nog niet bevallen) vond ik het huilen juist erg fijn. Normaal kan ik nooit uithuilen en nu kon ik juist niet stoppen.

Misschien zijn die gedachten daar dus goed voor, voor het laten stromen van de tranen en dienen die gedachten zo hun doel.

Dank jullie wel Heren en dames, voor de liefde die ik van jullie krijg en alle motiverende woorden!

Niet zo een zin in zaterdag

Zaterdag ga ik weer een dagje naar Meester toe. Als ik heel eerlijk ben heb ik er nog niet zoveel zin in… hoe dat komt? Tja, ik denk door verschillende dingen.

Op het werk is het erg druk geweest waardoor Hij en ik minder contact hebben gehad dus er is nog geen stuiter gevoel of wat dan ook. Ook thuis is het enorm druk waardoor bdsm naar de achtergrond gedreven is. Er spelen wat lichamelijke ongemakken waardoor ik slecht slaap etc. Dus al met al zijn dat al oorzaken genoeg. En door al deze oorzaken heb ik het gevoel dat ik zaterdag moeilijk bij mn onderdanige gevoel kan komen, dat ik me niet over kan geven en dat het weer net zo ongemakkelijk wordt als vorige keer, onze 1e dag samen. Al met al zie ik er eigenlijk stiekem een beetje tegenop.

Ik ben al aan het denken wat er zou helpen…. Als Hij heel streng, duidelijk en dominant doet zou een goede zijn, weinig knuffelen, weinig lief zijn. Want door lief te doen stijgt ik altijd weer uit mn onderdanige gevoel. Of misschien kan ik aan Hem vragen of ik eerst een tijdje op mn knietjes met mn voorhoofd tegen de grond aan zn voeten mag zitten/liggen, vaak kom ik dan tot rust, wie weet helpt dat ook. Hij weet vast ook wel dingen die kunnen helpen.

Zaterdag middag komen er vrienden van ons eten en daarna spelen… zie ik hen eindelijk weer eens, das een goed vooruitzicht.

Oke… ik stop nu maar eens even met piekeren over zaterdag.